HISTORIE KORPS RIJKSPOLITIE
VERHALENBUNDEL
OP STAP MET ....OOM AGENT

Op pad met Oom Agent’ is een serie van korte, waargebeurde, verhalen uit de politiepraktijk, opgeschreven door een vrijwilliger die zijn hele loopbaan in de Bollenstreek bij de politie heeft gewerkt. Het zijn soms gebeurtenissen van 30 of 40 jaar geleden. Om herkenning te voorkomen zijn namen en adressen veranderd.

19.  Dievengilde op het Kerkepad.

Het was in het midden van de jaren ’80. De omroepvereniging NCRV vertoonde op televisie een serie genaamd: Kerkepad (dat werd toen nog zonder de tussen-N gespeld).
In de serie, die eens per week werd uitgezonden, werden door het gehele land monumentale kerken en kerkjes bezocht. Op de televisie werd dan verteld waar het kerkje gelegen was en wat voor kerkschatten er wel te vinden waren. Meestal waren dat antieke stukken zoals kroonluchters, avondmaalsbekers, missaals, knielbankjes,
Statenbijbels en dergelijke. Het programma werd door veel kunst- en antiekliefheb-bers gevolgd en uiteraard keken ook veel gelovigen ernaar. Dat het programma ook mensen met minder goede bedoelingen aantrok bleek later, in het tweede jaar.
Enkele regionale recherche teams ontdekten namelijk dat kort nadat de cameraploegen de kerken bezocht en gefilmd hadden en de aflevering op de televisie hadden vertoond, het dievengilde ook op kerkenpad ging en deze kerken bezocht. Niet tijdens de openingstijden om de kunstschatten te bewonderen. Het was namelijk een goede gewoonte geworden dat de betreffende kerk in de twee weken na de uitzending op zaterdag voor het publiek te bezichtigen was. Nee, deze mannen kwamen wel in hun ‘eigen’ tijd maar dan hoofdzakelijk in nachtelijke uren om de kunstschatten zonder betaling mee te nemen. Kortom, zij gingen ook op het kerken-pad maar dan via het dievenpad. Over zo’n belevenis gaat dit verhaal.

Ik had van zondag op maandag nachtdienst. Ik was ‘opperwachtmeester van dienst’ zeg maar wachtcommandant, en nam op zondagavond tegen elf uur de dienst over van de collega’s van de late zondagsdienst.
In de Bollenstreek waren op dat moment 6 politieauto’s beschikbaar. Alle voorzien van twee goedgetrainde politiemensen. Ikzelf ging ook de weg op, samen met een vrouwelijke collega. Zij heette Aaltje. Dat is geen westnederlandse naam, zult u zeggen. Dat klopt, zij kwam ‘uut Drenthe’ en wist van aanpakken. In totaal dus zeven politieauto’s met veertien mensen.

Toen wij zo rond één uur door de Floris Schoutenstraat, hier in Sassenheim, reden kwam van het hoofdbureau een melding via de mobilofoon:
“Attentie voor alle wagens van de regio Bollenstreek! Er wordt op dit moment ingebroken in Sassenheim, in de hervormde kerk aan de Hoofdstraat! Voor de 62.5:(dat was mijn roepnummer) Heeft u meegeluisterd? En waar bevindt u zich ?”
Ik antwoordde dat ik de melding had gehoord en dat ik vanuit de Floris Schouten-straat met spoed onderweg ging. Inmiddels meldden ook de andere auto’s uit de regio dat zij onderweg waren.

Iedere politieman of –vrouw is er reuze op gebrand om inbrekers op heterdaad te betrappen en dus werd er met volle vaart richting kerk in Sassenheim gereden. Er is dan echter één probleem: Iedereen is erg enthousiast en rijdt in ijltempo direct naar de kerk. Als de ‘boeven’ dan ontsnappen via een achterweggetje ben je ze nòg kwijt. Dus werd er een verdeling gemaakt dat iedereen naar een bepaald kruispunt moest rijden om zo alle vluchtroutes af te sluiten.
Even later bleek dat niet nodig te zijn. Toen mijn Drentse collegaatje en ik naar de kerkdeur renden hoefden wij niet eens te kloppen. De deur stond al wagenwijd open en de koster heette ons min of meer welkom. In de kerk waren de boeven door de koster en zijn zoons vakkundig aangehouden. Zijn zoons zaten er nu bovenop en wie het postuur van deze mensen kent, weet dat zij van geen wijken weten. Wij hoefden hen bij wijze van spreken alleen maar de handboeien om te doen. Het bleek dat de beide inbrekers, zij waren maar met zijn tweeën, in de kerk een stellage van tafels en stoelen hadden gebouwd om een van de antieke kroonluchters te demonteren.
Zij hadden echter niet op ontdekking gerekend, want zij hadden bij hun eerder bezoek aan de kerk geen alarminstallatie gezien. Jammer voor hen….
Ik wist op dat moment nog niets van de ontwikkeling rond de dieven die het Kerkepad op televisie volgden. Dat werd de volgende dag pas bekend.

Nadat de boeven apart waren opgebracht en in een cel waren ingesloten begonnen wij met het onderzoek in de omgeving van de kerk. Wij hadden bij hun fouillering van de kleding een bos lopers gevonden, waarvan er een op een zijdeur van de kerk bleek te passen. Ook hadden zij het nodige gereedschap bij zich en ook vonden wij een bosje autosleutels die op een ‘vreemde’ auto bleek te passen die in de Westerstraat geparkeerd stond.

Tegen het einde van mijn nachtdienst waarschuwde ik een collega die op ons bureau bij de recherche werkte. Laten wij hem maar Kees noemen. Hij werd uitvoerig door mij telefonisch ingelicht en was voor 7 uur ’s ochtends op het bureau al aanwezig om met alle nodige informatie aan het onderzoek te kunnen beginnen.
In die week bleek dat er al reeds een aantal kerken eerder bezoek hadden gehad van deze mannen en dat zij al de nodige kunstschatten uit kerken in Nederland hadden geroofd en geëxporteerd. Twee rechercheteams, één uit de provincie Utrecht en één uit de provincie Groningen hadden reeds het nodige onderzoek naar de diefstallen op het kerkenpad verricht. Ook bleek dat er in de Amsterdamse haven twee antieke kroonluchters klaar lagen voor de export naar Amerika. Zij waren ingepakt in houten kratten en deze zouden in Noord-Amerika zwart worden verkocht. Bij deze recherche-teams dacht men erover om deze kroonluchters maar in beslag te nemen. Als zij uit Nederland werden uitgevoerd kon men deze niet meer terugkrijgen, want men had geen bewijzen tegen de twee ‘antiekhandelaren’.
Door de arrestatie van deze twee die nacht werd dat probleem helemaal opgelost.
Toen onze Kees dan ook met de rechercheurs van deze twee teams in contact kwam sprongen zij een gat in de lucht. Dit hadden zij niet verwacht. Dolblij waren zij.
Iedereen trouwens, want dankzij het resolute optreden van de koster en zijn zoons kon niet alleen deze diefstal voorkomen worden, maar ook werden er nog eens twee andere kroonluchters gered en de daders gepakt.
Ja, zo is het ook in het politievak. Geluk heb je soms nodig, maar je moet het wel, met anderen, weten af te dwingen.

Zo zie je maar weer hoe een heel mooi televisieprogramma criminele mensen op verkeerde gedachten kan brengen. Maar dat weet je gelukkig (of jammer genoeg ?) nooit van tevoren.

Een foto van de antieke kroonluchter in de toenmalige Hervormde kerk in Sassenheim waar het dievengilde het op gemunt had. Koster Vliem heeft voordat dit gepubliceerd werd het verhaal gelezen en was er erg content mee. Hij liet een van zijn zoons zelfs een foto van de luchter maken.

Oom Agent.

Naar > Overzicht verhalenbundel op pad met oom Agent.

reageren op dit artikel mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.