De selectieprocedure die ik in 1974 heb ondergaan was eigenlijk niet veel anders als beschreven in het artikel uit 1961 hieronder. De sporttest en de medisch keuring kan ik mij nog goed herinneren. Die sporttest werd afgenomen door een adjudant van de bereden van de gemeentepolitie Utrecht (als ik het mij goed herinner). Het zal wel bedoelt geweest zijn om je een beetje op te jutten maar hij ging verbaal nogal behoorlijk te keer. Als een kandidaat niet voldeed aan datgene dat hij opdroeg riep hij “ga je maar aankleden”. Hetgeen inhield dat je niet door ging en naar huis kon.

Hoe weet ik niet meer maar ik wist vooraf dat je tijdens de sportkeuring twee keer in de touwen omhoog moest klimmen zonder de grond te raken. En daarna kreeg je te horen dat je ook nog een keer alleen op armkracht omhoog moest. Kon je vervolgens het plafond niet aan tikken dat klonk onvermijdelijk “Ga je maar aankleden”. Mij lukte dat omdat ik dus wist dat je de eerste twee keren zo min mogelijk je armen moest gebruiken maar er was en een persoon bij wie het niet zo goed lukte. Die hebben we toen met ze allen omhoog geschreeuwd maar desondanks lukte hem het niet en ook hij kreeg te horen “ga je maar aankleden”.

Ook de keuring door de korpsarts kan ik mij nog goed herinneren. Op enig moment moest ik voorover buigen en werd mij rug bekeken. Kom eens overeind en buig nogmaals voorover zei hij. Vervolgens vroeg hij of ik rugklachten had. Neer hoor nog nooit. (hij moest een weten).

Op dat moment las hij in mijn medisch dossier dat ik kort daarvoor aan mij knie geholpen was. Hij vroeg mij de naam van de specialist die mij behandeld had. Laat ik dat op dat moment nou net even niet weten en ik hoorde hem zeggen. Dat wil bij de politie en weet niet eens de naam van de arts die hem pas behandeld heeft. Ik hoorde hem al zeggen “ga je maar aankleden”. Maar hij liet een assistentie in een groot boek zoeken naar de specialisten van het betreffende ziekenhuis waar ik behandeld was geweest. Toen zij de namen oplas wist ik het weer Dr. Govaert. Die naam ben ik daarna ook nooit meer vergeten. Het was door de oog van de naald want hij heeft verder niet meer naar mij rug gekeken en uiteindelijk ben ik toch aangenomen

Ook moest je op een kistje gaan staan en werd er naar je voeten gekeken. Had je platvoeten dan klonk het onvermijdelijk “ga je maar aankleden”. Zoals ook duizenden andere sollicitanten langs geweest zijn waarvan het grootste gedeelte toch op enig moment te horen moet hebben gekregen. “ga je maar aankleden”. Ik heb later wel begrepen dat de meeste na enige tijd nog wel weer een herkansing hebben gekregen.